Liefhebbers van plezierige klinkende folkrock zal de muziek van deze band vast aanspreken. In 2005 werd hun titelloos album uitgebracht op het Transistor Hannibal label in zowel UK en USA. 12 prachtige vrolijke frisse nummers staan op het album waaraan al was gewerkt vanaf 2004.

De band had London als uitvalsbasis en begon als een akoestisch trio, op 18 mei 2003. Toen bestaande uit Allison Brice (zang/fluit – oorspronkelijk uit Amerika) – Richard Olson (gitaar/harmonica/sitar – oorspronkelijk uit Zweden) en Ben Phillipson (mandoline – Oxford). In de zomer van 2003 begint het trio demo’s te maken. Vanwege muzikale beperktheid word de band in begin 2004 uitgebreid met Mark Nicholas (bas, ex Of Arrow Hill), Karl Sabino (drums/autoharp) en Allison Cotton (viola) zodat er een echte elektrische folkrock sound ontstaat. Hun muziek, overwegend, als snel eigen composities, doet denken aan bands zoals The Trees / Fairport Convention / Byrds / Pentangle enzovoorts. Ook vanwege vooral de sitar is hun muziek ook in de dromerige oosterse folk te plaatsen van de jaren 60.

De deels eigen composities kwamen uit de pen van Allison Brice, Richard Olson en Ben Phillipson. Een cover van het Bert Jansch lied Deed I Do is ook op het album terug te vinden naast de 2 originele traditionele liedjes Lady Margaret en Flowers of The Forest. Andy Dragazis, bekend van zijn eigen platen als o.a. Blue States was de producer en arrangeur van het complete album. Het album werd eerst alleen maar in een kleine kring opgemerkt en verkocht. Langzaam aan kwamen er ook recensies in diverse muziekbladen te staan, zo ook bijvoorbeeld in Oor en Revolver.

Enige tracks van hun album werden ook op vinyl single en cd-single uitgebracht, maar zonder succes. Op hun laatste single staat een live cover van het oude Buffy Sainte-Marie lied. Plannen waren er om meer cd’s uit te brengen om het Cherry Red label maar daar werd niets meer van vernomen. Er zijn op YouTube een paar clips van de groep te vinden waar vooral de live clips er voor zorgt dat je depressieve bui snel verdwijnt.

Begin januari 2007 maakt de band bekend dat ze na 3 jaar de pijp aan Maarten geeft en de band opsplitsen. De leeftijd van de leden schommelt dan al rond de 30. Het hoe en waarom van de opbraak word niet nader bekend gemaakt. Hun eigen site gaat ook al snel uit de lucht, maar hun space site is tot op heden nog wel te bezoeken. Daar kun je zelfs nog 4 uitgebrachte demo’s beluisteren die begin januari 2006 waren opgenomen in de Bark Studio.

De verder muzikale carrière van al de bandleden is mij onbekend. Allison Cotton kwam oorspronkelijk uit de band The Left Outsides, waar ze na het opheffen van The 13Th Day Of May, naar terug ging. Richard Olson stapte over naar The See See. Mark Nicholas, Ben Phillipson en Karl Sabino gingen verder als The Trimdon Grange Explosion. Allison Brice en de producer Andy Dragazis kwamen terecht in The Silver Abduction.

2005

Cd – The Eighteeth Day Of May (Transistor – Hannibal Records HNCD 1496) (UK + USA) (Ook als demo): Eighteen Days / Sir Casey Jones / The Highest Tree / Deed I Do / Hide + Seek / Twig Folly Close / Lady Margaret / Cold Early Morning / Monday Morning’s No Good Coming Down / The Waterman’s Song To His Daughter / Flowers Of The Forest / The Mandrake Screams.

Single (Transistor TR6 45003) (Uk): The Highest Tree / Sir Casey Jones
Single (Hannibal NH07 1523) (Uk): Hide And Seek / Codine (XFM Live session 2005)
Cd single (Hannibal NH07 1523) (Uk): Hide And Seek / Codine (XFM Live session 2005)
Cd single (Hannibal NH07 1523) (promo) (Uk): Hide And Seek / Codine (XFM Live session 2005)

2006

Cd single (Hannibal HNCD 1512) (Uk): Cold Early Morning / Strings / Dawn
Single (Hannibal HNCD 1512) (Uk): Cold Early Morning / Strings / Dawn

The Eighteenth Day of May – MySpace

Op bovenstaande MySpace link zijn te beluisteren de begin januari 2006 opgenomen Bark Studio demo’s: Stone Cold / Seven Dials / The Quiet Joys Of Brotherhood / The Man Who Would Be King

Een leuk soul singeltje uit 1967. Op de a-kant een cover van het door Bob Dylan geschreven lied “MOST LIKELY YOU’LL GO YOUR WAY (AND I’LL GO MINE)”. Opvallend is dat de oorspronkelijke titel van het lied van Dylan zowel op de hoes als op het label van Davy’s  single, is ingekort. Vreemd, als je denkt aan slimme marketing, want dan zou je toch de juiste titel noemen? Misschien was het design voor de hoes belangrijker, en de titel te lang voor op het labeltje, zodat commerciële aantrekkelijkheid werd overgeslagen? Eh…. of was Dylan toen niet belangrijk/bekend genoeg, of mocht de naam Dylan niet op de hoes genoemd worden?

Het lied wordt hier vertolkt door de Canadees Davy Jones, die tijdens de 2e helft van de jaren 60 zowel in Nederland als in Duitsland verbleef en in beide landen vele singles/lp’s uitbracht. Destijds was hij in Nederland een opvallende verschijning die de soul-muziek probeerde te introduceren bij Nederlandse bleekscheten. Een echte charismatische persoonlijkheid, getuige het repertoire dat hij ons na-liet.

Tijdens zijn verblijf in Nederland werd Jones begeleid door diverse Nederlandse bands, zowel op plaat als live. Op deze single wordt hij anoniem begeleid door The Clungels. Deze Amsterdamse band begeleidde meerdere artiesten op plaat en live, artiesten zoals Rob de Nijs en Karin Kent en anderen.

Een eigen compositie van Jones siert de b-kant. Producer van de single was Job Maarse, die o.a. ook destijds The Zipps en The Bintangs produceerde. Wat Job verder nog produceerde valt buiten de context van dit artikeltje, maar zal in de toekomst hier nog wel een plekje krijgen. Arthur de Groot, toetsenist van de Clungels, tekende voor het arrangement.

Even voor alle duidelijkheid. Verwar deze Davy Jones’ niet met David Bowie (ook platen als Davy Jones) of Monkees’ lid Davy Jones.

Davy Jones: You Go Your Way / Have Mercy (Relax 45030) (1967)

Januari 1969 bracht Neil Young, ex Buffalo Springfield, zijn eerste eigen naamloze solo album uit. In mei 1969 volgde al het tweede album, Everybody Knows This Is Nowhere, waarop hij werd begeleid door muzikanten die zich The Crazy Horse noemden. De a-kant van het album eindigt met het 9 minuten en 13 seconden lange, door Young gecomponeerde lied, Down By The River. Young bracht het in 1969 ook op single uit in diverse landen, maar zonder succes.

Drummer Buddy Miles, die in 1969/1970 gelijktijdig ook met Jimi Hendrix in de groep Band Of Gypsies speelde, coverde het lied in 1970 met zijn eigen anonieme begeleidingsband Express. Het werd als track op zijn lp “Them Changes” uitgebracht, maar ook op single in de US en een aantal Europese landen. In 1971 was het ook nog eens terug te vinden op zijn dubbel album “Live”.

Voor zover ik heb kunnen ontdekken was Down by the River het eerste lied van Neil Young lied dat als cover op single werd uitgebracht door een Nederlandse band. Dit gebeurde in 1974 door de Dutch Rhythm, Steel & Showband. Terwijl er wel het e.e.a. aan het nummer was omgebouwd maakte het destijds toen ik het lied hoorde, diepe indruk op mij. Als ik tegenwoordig over het nummer praat met andere muziekliefhebbers is mijn conclusie dat het een vergeten of nog nooit gehoord pareltje is.

Vreemd is dat op de single als componist Buddy Miles werd genoemd. Zelfs op de platen van Buddy Miles staat dat de compositie van Neil Young is. Ik denk dat destijds bij het platenlabel iemand niet goed heeft opgelet wie de componist was. Zou het kunnen zijn dat Dutch Rhythm, Steel & Showband tegen hun producer/arrangeur hadden gezegd dat het hun versie was van Buddy Miles zonder te noemen wie de echte componist was?

De single werd geproduceerd door Roy Beltman (1946-2005). Een vreemde eend in de bijt voor deze single, aangezien hij toch vooral bekendheid genoot door het produceren van talrijke platen van artiesten zoals Bonnie St.Clair / André van Duin / Long Tall Ernie & The Shakers enzovoorts. Een zijsprong was bijvoorbeeld Fungus en dus de Dutch Rhythm, Steel & Showband. Zijn producerschap wil ik in de toekomst wat verder beschrijven. In 1975 kwam hun eerste album (Soul, Steel & Show) uit. Daarop staat ook Down By The River maar ook hun cover van het bekende lied van Jimi Hendrix lied, “Hey Joe”.  Al met al, een klein cirkeltje is weer rond.

Het succes van de Dutch Rhythm, Steel &  Showband begon in januari 1977 toen ze de hitparade bestegen met het lied “January, February”, maar dat is weer een ander verhaal.